terug naar het overzicht

Mathilde Willink Superpoes (2002)

Mathilde Willink was tot aan haar tragische dood in 1977 jarenlang een extravagante on-Hollandse verschijning. Haar unieke presentatie en haar huwelijken werden breed uitgemeten in de media. In de documentaire Mathilde Willink Superpoes wordt een beeld geschetst van een eigenaardige vrouw aan de hand van archiefmateriaal en getuigenissen van vrienden en bekenden zoals Fong Leng, Anton Heyboer en Imca Marina.

'Ik ben een droomster. Ik leef in een sprookjeswereld van illusies en extravaganties. Ik ben een superpoes. Als men je niet opmerkt kun je net zo goed niet bestaan.' Mathilde Willink

Maria Theodora Mathilde de Doelder is in 1938 geboren in Terneuzen als dochter van een zeeman en een moeder op wie ze niet dol was. Ze volgt in Zeeland Gymnasium-A en blinkt uit in Latijn.
Het 'Zeeuws meisje' Mathilde vertrekt op haar twintigste naar Amsterdam, waar ze twee jaar later de bekende kunstschilder Carel Willink ontmoet. Als ze met de inmiddels pensioengerechtigde schilder trouwt wordt ze zijn derde vrouw en draagt zijn naam als ereteken. Hij noemt haar een superpoes, een mooi ding om in huis te hebben.
Aanvankelijk werkt ze als stewardess voor de KLM om te kunnen reizen en haar man te onderhouden. Willink leeft helemaal op in de relatie met Mathilde en hun bekendheid als extravagant kunstenaarsechtpaar neemt grote vormen aan. Mathilde ontdekt ondertussen de dure kleding van Fong Leng en Carel verhoogt de prijzen van zijn werk om deze te kunnen bekostigen. Mathilde, koningin van de Amsterdamse beau monde, is een absolute 'press darling' en werkt graag mee aan haar eigen mythevorming.
Nadat Carel haar heeft ingeruild voor een andere vrouw stijgt de mythe naar een absoluut hoogtepunt als zij te gast is bij Henk van der Meyden en voor zeer smeuïge televisie zorgt. Inmiddels is ze wanhopig op zoek naar een nieuwe man. Nadat ze Anton Heyboer en Salvador Dali voor dit doel heeft benaderd vindt ze uiteindelijk drugsdealer Dicky Vittali, die haar het luxe leventje teruggeeft. Ze lijkt weer vol plannen te zijn, maar op 25 oktober 1977 wordt Mathilde dood op haar hemelbed gevonden met aan haar zijde een snikkende Vittali.

Deze productie kwam tot stand in samenwerking met het Prins Bernhard Cultuurfonds en met steun van het Rotterdams Fonds voor de Film en audiovisuele media.

Vertoningen

Foto's